my own privet Idahoo

my own privet Idahoo

poniedziałek, 27 września 2010

Tak to ja

"Komunikacja miejska. Zagadka Sagalii. Zupełnie. Tajemnica. Już tyle jeżdżę tym wszystkim, a ciągle nie rozumiem. Zawsze nic na czas. To za szybko,za późno, w ogóle jak się chce. Nikt już nie pamięta, że są rozkłady. Tak idziesz i czekasz, na coś co podjedzie, w zamyśle na tramwaj, a tu przyjeżdża autobus zastępczy, na przykład.
Totalny rozkład, ludzie zupełnie od rzeczy. Niby duże miasto, wszystko już jest, cały gatunek ludzki rozwinięty, w ogóle homo sapiens życia. A tu, w tym środku komunikacji miejskiej, wszyscy jacyś nieskończeni. Dwie osoby w ogóle uczesane. To jest tylko szczotka i suszarka oczywiście. Żadnych szaleństw.
Pora roku: przejście. Wszyscy szarzy. Szare beże plus odcień pomarańczy, egzotyka serwowana w postaci opalenizny, nielegalnie zdobytej w komorach solaryzacyjnych. Złoty dwadzieścia minuta. Dziesięć minut. Człowiek-przedawkował Kubusia sok. Chłód, zimne tramwaje, zimni ludzie , totalna dezinformacja, deszablowanie. Nikt niedoprasowany, nikt nie do końca. Wszystkim postawiam zarzuty. Sędzia Anna Maria Wesołowska wyda wyrok tuż po przerwie.
Osiem minut, moja agencja. Ludzie fajni. Trzy dni pracy.Biuro przyjemne. Ogólnie biało-szare wykończenia. Metal i szkło. Bardzo przyjemny budynek. Oczywiście moje miejsce pracy, zupełnie realne. Narcyzm mojej osoby, w postaci obrazka pomieszczenia, w którym przebywam. Żadnego odłączania się, myślenia o dupie maryni, czy debatowania z samym sobą. Tu się pracuje, tu się nie je, tu jest moja świątynia.
Można owszem wpaść na herbatę, ale na specjalnych zasadach. Mam takie.
Żadnego wleczenia się, wejścia z sapaniem. Żadnych dotyków, powietrznych całusów, ogólnie od wejścia obowiązuje zakaz mówienia litery "u" milcząc. Żadnych ustnych dzióbków. Herbata pita bez poklasku. Serweta w tym samym miejscu. Pozycja wyprostowania, żadnych zgarbień, co najwyżej "noga na nogę". I łyżeczkę odkładamy na podstawek, nienawidzę cieknących kropelek. Dopijasz herbatę, koniec rozmowy, debaty. Zostawienie większego łyka na dnie filiżanki, racją ocalenia moich uszu, od dźwięków kończącego się napoju. Żyje w stalinowskiej Rosji mojego biurka.
Czas biegnie nie nachalnie. Nie narzuca się za nad. Zupełnie. Pracuje; telefon, bez "dzień dobry", rozłączam się, udaje że pomyłka. Znów telefon, dzień dobry słyszę, rozmowę przyzwolono, będzie dialog. Oczywiście małe spory, dyskusje, ale z dużą dozą zachowania zasad rozmowy telefonicznej. Cieszę się, że brak tutaj wizualizacji. Ludzie często goszczą w swoich gestach gafy. A tu telefon, dialog, konsensus.
Zaplanowany dzień pierwszy mija pod znakiem uzgodnienia szczególików z reklamodawcami, oraz załatwienie partnerów, czysto medialnych.
DOM, mieszkanie, w sumie pokój w hotelu. Alkoholowe libacje sam na sam. Perfekcyjny rozkład perfekcjonisty. Wieczór-marzenie. Obrabowałem monopolowy, część większa spijam wieczorem, za to pocieszyciele zostawiam na rano. Tak jestem alkoholikiem. A może nie lubię tego słowa, więc nazwę się alkoholowym bogiem. Wyjdę za mąż za wódkę. Wiem to już dziś. Otwieram, pierwszy łyk, kieliszek odstawiony poprawnie. Rozkosz.
Powoli spływająca ciecz do mojego żołądka. Pierwsze trzy strzały, żadnego popijania. Czuwam. Wychwytuje powolne niedociągnięcia mojego organizmy, tak dobrze skonstruowanego. Znów jestem przeciętny, mam różne braki systemu, nie umiem już kłamać. Czuje zgrzyty, czuje że ciało zaczyna powolny proces detoksykacji, a ja wiem że muszę go jeszcze opóźnić. Cola, wódka, ja i lód. Pół uznaje za wypitą. Zawsze pojemność 0,7. Poza-cielesna teleportacja za pomocą mililitrów. Alkohol rozlewam na uncję, dzielę na skali zegara. Pije poprawnie, z dystansem. Odliczam kolejne minuty i sięgam po kolejnego kieliszka. Mnożę procenty.
Uprawiam zaplanowany alkoholizm, a trenerem jestem ja sam."


Modysta mówi Weee do it!
Dior na jesień, oczywiście w wydaniu HC, jest moim alkoholem. Upijam się tym wszystkim i znów kocham Galliano! Może zawsze go kochałem, ale zbyt bacznie nie obserwowałem. Kolekcja kwiatowa na zimę. KOCHAM!oglądać i uczyć się od mistrza.

piątek, 24 września 2010

Żyje w świecie źle ubierających się ludzi.

Żyje w świecie źle ubierających się ludzi.
Na każdym kroku chce zaczepiać, negować, oblewać wrzątkiem? może
Kiedy cały czas się pracuje z rzeczami, a w głowie się ma niekończąca krainę trójwymiarowych stylizacji, zetknięcie z poznańska ulicą grozi zawałem.
I kiedy myślałem że jest lepiej nowotwór znów wraca, w postaci sztruksowej jesieni i chemia już nie działa. Nasze społeczeństwo potrzebuje przeszczepu!

Malują mi się w głowie obrazy, których nie mogę wyrazić słowami. Mam tak zawiły umysł, że ciężko określić go jakkolwiek.
Zazdroszczę czasami "prosto-liniowcom", że żywot zwyczajny wiodą, przepasany na zmianę 3-letnią marynarką, zakupami w realu i niepowodzeniami w pracy. Chce wkradać się w ich głowy i widzieć ich obrazy, ich historie, ich wirtualną rzeczywistość.
Lecz jeśli jej nie ma? Jeśli ludzie są już naprawdę uczuciowymi zombie.
Tak często zastanawiam się, dlaczego niektórzy ludzi widzą inaczej te same rzeczy. Jak to jest możliwe, że tak skrajnie od siebie się różnimy, przecież jesteśmy tym samym gatunkiem, tą samą rodziną, tą samą gałęzią w darwinowskiej ewolucji.
Tak proste rzeczy, jak cekinada na bluzce jednej kobiety może siać zachwyt wśród jej koleżanek, oraz spowodować odejście od zmysłów takiej osoby jak ja.
Dlaczego? Czy każdy z nas widzi inaczej.
Może ja jestem nienormalny, malują mi się w głowie rożne historie.
Widzę przedmiot, widzę już całą jego genealogie, widzę pokrewieństwa i widzę dramaty jakie może spowodować. Wymyślam zmyślone światy, swoiste alterego, które postrzega za mnie pewne sprawy, których ja sam sobie wytłumaczyć nie mogę.
Czasami wszędzie jest różowo, mają ludzie uśmiechy i nic mnie nie przytłacza.
Ostatnio jednak jechałem tramwajem i zalała mnie ta cała realna rzeczywistość.
Z zbrodniami, z nieszczęściami, krzywymi zgryzami, problemem nietolerancji, oraz tymi wszystkimi odzieżowymi wpadkami. Każdy był zły, mp3 nie pomagało, okulary przeciwsłoneczne nie tworzyły zasłony przed tym ogniem piekielnym.
Wszystko przeciekło, wprost do mojej głowy tworząc mi jajecznice obrzydliwych myśli.
Spływało to wszystko, tak gwałtownie jak wezbrane rzeki, po pierwszej wiosennej odwilży i zostawiło bliznę w postaci ogromnej wyrwy.
Potrzebuje teraz dużo czasu, żeby nanieść w to miejsce połacie żyznej gleby.


Tak normalnie jest tak pięknie, moja miłość jest tą jedyną, zmieniam prace ponoć na lepszą, znów maluje, chyba wrócę do szkoły od października i mam tak dużo "nakrętek", aby szybować ku górze.
Lecz jednak mam chyba na nogach jebane ołowiane buty. Czas je szybko zamienić na trampki, żeby wykorzystać te dogodne wiatry.




Od "wypadku" w tramwaju, nienawidzę telefonów, terminarzy, mejli, skrzynek pocztowych, wyciągów z banku, kont, urzędów skarbowych, formalności, dokumentów, legitymacji, dowodów osobistych...
Są czarną, paląca plamą w moje głowie, nie dotykam, bo parzą.

wtorek, 14 września 2010

poniedziałek, 13 września 2010

September....not issue.

Jest wrzesień.
Nie chce pisać, iż wróciła właśnie na dobre proza życia, wszystko się normuje, ludzie na przystankach znów mają swoje srogie mordy, a lamenty nad odchodzącym latem słyszy się częściej niż Davida Guette w featuringach!
Jesień zabija mnie, gdy zamyka się ogródek w Dragonie, jednak przenosi mnie do wnętrza, które w tym okresie staję się najpiękniej pachnącym pubem w mieście.
Jesień zabiją wszystkie paskowe printy w mojej szafie i na rok strąca słomkowe kapelusze w czeluście tartaru. Jednak daje mi w nagrodę September issue, zalewa sklepy milionami przecudnych rzeczy, a kolekcję zimowe tysiąc razy bardziej fascynują mnie niż letnie.
Jesień zabija plener, koncerty gdzieś na plażach( sztucznych czy prawdziwych), pikniki w parku, czy piwo na ławce. Powraca jednak życie w clubach. "Fashion shows" na przełomie września i października, rodzi się na nowo. Mnóstwo pokazów i wernisaży, rozkwita w miejscach, które być może zmienią się w kultowe.

Gdzieś na peryferiach świata, gdzie nagromadzone magazyny stają się skarbnicą krzyżówek na długie zimowe wieczory, gdzie weka w piwnicach rwą się do otwarcia i szarość ugaszcza się w ogrodzie, jesień naprawdę wydaję się końcem wszystkiego.
Jednak w mieście ta pora roku jest kulturalną wiosną.
Czekam na to wszystko zniecierpliwiony. Jestem na prawdziwym głodzie wernisażowym, żądam kultury, oświaty słowem i czynem.

Na Staszica dojrzewa kasztan i jedyna ostoja zieleni na tej ulicy umiera. Ja sadzę wrzos na parapecie w oknie i serce me roście.


WIWAT KLASYKA, WIWAT ZAMSZ, WIWAT SZAROŚĆ WIWAT WSZYSTKIE STANY!
Takim teraz będę, z kwiatem w butonierce, szarej marynarce i dziadkowych spodniach. Zamszowych butach za kostkę, skradzionym z szafy nauczycielowi historii, meloniku i pewnej dozy męskich uczuć, wprost z lat 20.
Przyszłość maluje akwarelami. Może coś z tego będzie. Może zaczynam naukę.





Dziś przymierzyłem swój płaszcz(pierwszy raz w tym sezonie) i kurewsko chce iść na grzyby!

środa, 8 września 2010

List miłosny

"...Kanin zachwycał się jakąś obejrzaną w Paryżu sztuką, w której autorka opowiada, jak otrzymawszy pierwszy w życiu list miłosny wielokrotnie go przeczytała, potem rozebrana pieściła nim swoje ciało, a na końcu go zjadła.
Greta słuchała uważnie, a po chwili milczenia powiedziała:
-Czy to nie jest dziwne? Ja już nie jestem młoda, mam za sobą długie życie i nigdy podczas tylu lat nie dostałam ani jednego listu miłosnego...
A widząc zaskoczone spojrzenia obecnych, dodała z melancholijnym uśmiechem:
-Naprawdę, zapewniam Was. Widocznie moi mężczyźni nie należeli do takich, którzy piszą miłosne listy. To bardzo smutne. Bo dostać list miłosny, to chyba coś, co bardzo podnosi na duchu."("Diabeł Jest Kobietą"-Zbigniew Pitera)

Czy list miłosny to gatunek, który wyginął? A może po prostu to już nie te czasy?
Lecz jeśli Greta Garbo w latach trzydziestych, kiedy to poczta była jedyną drogą komunikacji, nie otrzymała żadnego listu miłosnego, to w dobie internetu i sms-ów, chyba naprawdę straciliśmy umiejętność ich pisania.

Można jednak żyć nadzieją, iż kiedyś w naszej skrzynce znajdziemy pięknie zalakowany list, pisany na ładnej papeterii piórem. Marzyć może każdy.

"...Chociaż wiem, że nie otrzymam twego listu, mów o szczęściu o spotkaniu naszym mów..."