my own privet Idahoo

my own privet Idahoo

wtorek, 29 czerwca 2010

NIE.

" Nie będę jadła kocham cię,
Nie będę piła kocham cię,
o śnie zapomnę kocham cię,
gdy odejdę nie przestane"

"Są słowa których nigdy nie wypowiem,
wstyd jakiego nie znam w nocy
sznuruje mi usta."

poniedziałek, 28 czerwca 2010

DEGENRACJA!!!!



Zwariowałem, najadłem się szaleju i oszalałem. Totalna destrukcja, totalny rozkład. Palą mi się neurony, płonie kora mózgowa. Zapadają mi się oczodoły, a w ich miejsce pojawia się wielki neon z napisem PSYCHO. Kreatywnie rozkodowuję się moje ciało na czynniki pierwsze. Destrukcja myśli, początek nowego końca. Wylew, prawdziwa wulkaniczna erupcja artystycznego uniesienia. Od dziś niesiony chce być tylko tym.
W głowie wyrysowałem performance na miarę paryskich modystów. Eksplozja houte couture na poznańskich ulicach. Nadrobić muszę jeszcze trochę, ale niesiony falą inwencji i nagłego przypływu weny, czuje że nic mnie nie zatrzyma.
Esencja modowej kultury rodzącej się na naszych oczach.
Gest pojednania dla szarej masy ludzi, gdyż nam ciągle mało.
Zbyt mało bodźców dostarczamy do naszych wygłodniałych połączeń mózgowych, abyśmy nagle zrozumieli wszystko co nas otacza.
Po co przeprawiać się przez życie, tyko dla racji marnej egzystencji? Zbyt wielki trud podczas narodzin w nas został włożony, by teraz go tak naiwnie marnować.
Nastawiam się teraz na konkretne misję, będę edukował poznaniaków. Zmuszał ich aby na swej drodze zatrzymywali się częściej niż tylko wtedy kiedy każą im światła.
Nowe twory, nowe zadania, nowy ład.
Wszystko to skoncentrowane w herbacianej torebce i moczone w wodzie jakim jest nasze społeczeństwo.
Wczoraj spłonęła nuda, dziś odradza się z popiołów nowa rewolucja.
Przypuszczam iż pierwszy raz w Polsce, na pewno w Poznaniu.
Flash mobb ukazujący ludziom sztukę w modzie.
Dokładnie o 13,03.07, na Półwiejskiej, która na chwile stanie się scena dla fashion show.
POZNAN WE STILL LOVE U!



i na koniec przecudowny TIM WALKER
VOGUE UK October 2009
już nie mam komentarza, bo on tworzy na jawie moje sny.











poniedziałek, 21 czerwca 2010

gdzieś pomiędzy.


"Czy pomyliliście kiedyś jawę ze snem?
Albo ukradliście coś, choć mieliście pieniądze?
Czuliście smutek?
Myśleliście, że jedziecie, choć pociąg stał na stacji?
Może jestem po prostu szalony, a może to przez lata 60-te?"
Parafraza monologu z "Girl, interrupted", otwierającego film.
Duża doza papierosów nie pozwala mi oglądać owego filmu bez dymu, wypływającego z moich ust. Zaszywając się twarzą w twarz z ekranem komputera, z seansem, z całym tym burdlem, jakim te dziewczyny mają w głowach i znajduję tyle wspólnych cech, łączących mnie z bohaterkami.
Uniwersalizm słów, to coś co uwielbiam, uniwersalizm znaczeń wprowadza mnie w duchowy orgazm. Podczas seansu odnajduję tak szczególnie krytykowaną przeze mnie cechę, czyli zamykanie się ludzi, od środka, na zamek, na patent. Nie może zrozumieć cię fizyk, kiedy będziesz próbował mu wmówić , że grawitacja nagle przestanie istnieć, matematyk, iż dwa plus dwa od jutra już nie będzie cztery, tak samo nie przemówisz do 99% obywateli tego miasta, że tak można, że ja tak lubię, że będę i że mam ochotę.
Jak łatwo zatracamy się w tej ścieżce, która obraliśmy, kiedy ja chce zwariować, chodzić nieprzytomny od przystanku do przystanku, palić papierosy leżąc o 5 rano na środku ulicy, czuć wilgotny asfalt, zaciągać się tym wszystkim co przelatuje obok, tak szybko i tak bezszelestnie.
Wszyscy czasami chcemy zwariować, pozostać gdzieś pomiędzy jawą a snem, w swoim wymyślonym świecie, takim pięknym bo naszym.
I jak jeszcze raz się wymownie spojrzysz na kogoś, kto przypadkiem śpiewa na ulicy, odpoczywa na środku chodnika, z całym swoim podręcznym światem, bałaganem myśli, pomyśl czy czasem on nie jest szczęśliwszy niż twoja garsonka z żorżety.

Modysta wypowie się na koniec oczywiście modnie.
Stary, może odgrzewany dla niektórych kotlet, w postaci edytoriala z Vogue, bodajże 2007r.Dla mnie to zdjęciowe guru, różaniec i kapliczka. Znów rysuje się w mojej głowie baśń z bohaterami zdjęć w roli głównej, znów chcę wybiec na ulice i krzyczeć, znów leżeć nago w wannie i wyć, chyba z bólu nad tym światem.












............Już w następnym poście oddam hołd, boską epopeje pisaną wierszem, na cześć jednego z moich najulubieńszych, bajkowych, zaklętych, cudownych fotografów, a jest nim tylko i wyłącznie TIM WALKER.
............a później już tylko kosmos.

czwartek, 17 czerwca 2010

LAS.

Emocjonalizm człowieka, jest zagadką, której pojąć nie umiem. Procesy psychiczne, które poznaniu i czynnościom podmiotu nadają jakość, oraz określają znaczenie, empatia i inne czynności mózgowe, które tak bardzo odróżniają nas od zwierząt-tabularasa. Tak często krytykowana instynktowność człowieka, bardzo często bierze górę nad nami i kieruje tak znakomicie, iż emocjonalizm zanika.
Tracimy to co wg.mnie jest najważniejsze. Czucie.
Miejska dżungla, to dżungla nie ludzka, lecz zwierzęca. Aspołeczne zachowania, wychylenia od normy, atakują mnie codziennie i wbijają żądło w najbardziej czułe miejsce.
Ludzie zatracili się w ścieżce jaką obrali, nie zważając na wszytko co się wokół nich dzieje. Emocjonalne Zombie, problem dotykający każde większe miasto. Od razu rozpoznaje objawy, stawiam diagnozy i izoluje się, oby mnie jeden z nich przypadkiem nie ugryzł.
Wielka pandemia na którą nie ma uniwersalnego lekarstwa, bo każdy jest inny, każdy potrzebuje innego lekarza, innej recepty, innej dawki leków.
Choroba atakująca przede wszystkim "city", dzięki Bogu, że żyje na moim sennym Staszica, gdzie cykl dnia wyznaczany jest dźwiękiem kolejnej otwieranej puszki piwa pod bramą, gdzie porę roku dyktuje outfit pewnego żula z pod sklepu i gdzie czas wg. mnie zatrzymał się w 1997.
Prawdziwa enklawa, strefa wolnocłowa, takie miasto w mieście, Watykan Poznania, z znamiennym napisem: "Witamy w syfie".

Oczywiście mały edytorial na "bezendu"
Sesja przenosząca nas właśnie w taki aglomeracyjny las. "Enklawę", która już od dawna skażona jest ludzką ręką, nieokiełznany park miejski, na którym wypasa swe piersi kobieta, a nie emocjonalne zombie.
Sesja przypomniała mi dzieciństwo, w którym pierwsza miłość to papierosy z nią w lesie za miastem, gdzie zarośnięte stare bunkry, stawały się nagle scenografią do post-apokaliptycznej historii i gdzie ognisko z plastikowych butelek nagle wymykało się z pod kontroli.
Jest jeszcze nagość, jako znacznik dzieciństwa, taka bezwstydna, naturalna i trochę nieśmiała, ale tylko trochę.







Photographer: Jamie Nelson
Magazine: Oyster
Date: November, 2009
I love it

środa, 16 czerwca 2010

ja razy dwa.


Odkryłem ostatnio, iż jestem starszym panem, kamuflującym się całkiem sprytnie w moim ciele. Ciągle mi się dwie osobowości sprzeczają.
Raz chce mieć wąsy, kapelusz i neseser. Raz chce nucić stare piosenki, wlokąc się gdzieś po bruku Starego miasta, wciągać tabake pod wzgórzem Przemysła, bądź nazbyt podekscytować się, gdy ujrzę kobiece kolana.
Czasem jednak na pierwszy plan wysuwa się, jakże młody człowiek, z całkiem gibkim ciałem. Obwieszony łańcuchami, próbujący coś tworzyć, szerzący idee kreatywnego młodego pokolenia i tracący zmysły gdzieś w szemranych piwnicznych clubach tego miasta.
Faktycznie, chyba cierpię na rozszczep osobowościowy. Coraz więcej we mnie sprzeczności, a mniej jakichkolwiek zasada kierujących moim życiem.
Nieważne, zbytnio się tym nie przejmuje, płynę niesiony kolejnym dniem. Mam nadzieje, że rozwiązanie przyjdzie samo.

LEDNICA, słowo które mnie trapi od 3 dni.
przykład.
Facet charakteryzuje się tym, iż od 2000r. (bądź wcześniej, nie wiem), kiedy to Louis Armstrong (nie wiem czy dobrze pisze), chciał zademonstrować, iż prostata to przysłowiowy chu**,nosi chłam na łapie, już dziesiąty rok z rzędu, w całej gamie kolorystycznej, ma kalendarium kolejnych modnych sloganów, prawdziwą gejowską silikonową flage na nadgarstku.
Siedzę więc na przystanku i obserwuje, obojnaka łączącego w sobie wszystkie zakazane akcesoria. Ma więc i medalik i gotycki krzyż i rzemyk, a wszystko to opasa jego beznadziejną szyje. Na ręce spoczywa, matka boska wsród opasek silikonowych, numer jeden: żółta, zapocona z napisem wypisanym Caps-lockiem....LEDNICA 2005. I wtedy ja już dziękuje, ja chce żyć w innym świecie, bez zmazy pierworodnej poczętym.
Boże Nazaretański ratuj, wszak za chwilę sam o.Góra mnie namaści.

wtorek, 15 czerwca 2010

Seratonina!

Poziom seratoniny w moim mózgu, jest od kilku dni wyjątkowo wysoki. Znalazłem się nagle w stanie w którym mogę wszystko, a wszystko co mogę na pewno się spełni. Uszczęśliwiam jak zwykle sam siebie i jak to mówię: egzystuje 3cm ponad linią gruntu, we wczesnej grawitacji ziemskiej, bez tak mocnego przyciągania. Dobrze że torbę nadmiernie wypchaną pierdołami noszę, bo bym uniósł się za wysoko i nie wrócił.
"Ziemia ludzka nie istnieje, tylko byty rozumiejące tworzą jaj charakter"
Spotykam na swojej drodze wiele osób. Z prawdziwą namiętnością podróżuje środkami transportu i podsłuchuje. Kocham podsłuchiwać ludzi. Obserwuje ich życie z bliska. Taki Big Brother na serio. Tak łatwo stać się częścią innego świata. Lubie to robić. Przenikać do tych ludzi. Obserwować ich wszystkie gesty, mowę ciała, mimikę, wyłapywać niedociągnięcia w ich strojach, słuchać. Słuchać o rozwodach, o warzywach i obiadach, o miłościach i zdradach, o pogodzie. O pogodzie słyszę najczęściej. Lubię też ostentacyjnie gapić się na ludzi śpiących w MPK. Siadam na przeciwko ich i się gapie. Próbuje moim wzrokiem ich obudzić, liczę choć na podniesienie jednej powieki, wierzę że człowiek instynktownie wie iż jest obserwowany.
Odnotowuje sylwetki, które przechodzą pozytywnie test. Kreślę ich rysopis, podglądam sylwetkę, gdyż są to osoby, które jeszcze coś czują, a to znaczy iż nie popadły do końca w życiowy marazm.
Z moim wnikliwych obserwacji wynika, iż osoby wyczuwające wnikliwe obserwowanie ich, przejawiają coś w rodzaju pewnego zrozumienia. Nigdy tak do końca nie są beznadziejni, zawsze można się w nich doszukać, a to ciekawego hobby, bądź wyczuć lekką nutkę artyzmu.

Fashion!
Moda latem konna, od skwaru kona i od riwiery kona. Bez końca katowany jestem edytorialami wprost z południa Francji, kobiety ociekają bielą, a jacht i kapelusz, pojawiają się równie często co ćwieki w zeszłym sezonie jesień/zima.
Jednak seratonina działa i pomaga mi znaleźć w tym całym beżowo-khaki świecie, w tym całym wyrzyganiu marine i kwiatów, wianków na głowie i koronkowych butów, przepiękne zdjęcia Evy Herzigovej, z najnowszego włoskiego Vogue'a.
Tak wspaniale przenoszą nas one w te przeklęte mroczne pokoje, krwistej pani domu.
Tak doskonale czujemy wszystko to co jest naprawdę nienamacalne.
GENIUSZ.
Edytoriale, dzięki którym wiem, iż magia fotografii, gdzie widz podczas ich oglądania, reżyseruje w głowie cały film, ciągle istniej.









czwartek, 10 czerwca 2010

papierosy



Papieros w oknie wypalam beznamiętnie,
na parapecie papieros,
jest mym spowiednikiem
dym ukradkiem wypełza mi z płuca prawego
lewe dzisiaj odpoczywa,
bo dziś ma za co serca strona oddychać pełnią,
nie
chcę jej karać tytoniem podstępnie.

Papieros, gdy w oknie siedzę prawie nago
smakuje najlepiej, lecz gdy zmierzch zapada,
bo ciało wiotkie me unosi się samo, dna
nie chce widzieć,
w oparach tytoniu ja zgrabnie lewituje

Parapet papieros i ja kiedy siedzę
i patrze w niebo, bo wtedy najlepiej
jak widzisz tylko to co jest przed tobą
nie szukasz gdzieś w dole przelotu kobiety

i kiedy smak już się kończy i papieros odpływa
stan skupienia zmienia z stałego w lotny
reszta wszystkiego co było odpływa z nim razem
, a gawron leci i śmieje się na głos.


Dziś będę palić mentole w oknach, tylko Staszicowych, będę w zmroku, wsłuchiwał się jak żyje miasto. Jest on po części moim sprzymierzeńcem, tak łatwo zwalnia bieg myśli co nagle przyspieszyły. Taki czasowstrzymywacz, tak fajnie trwać w tym momencie, kiedy właśnie przeistacza się w coś zupełnie innego, hostia z tytoniu, Jezus dziś jest z filtru.

wtorek, 8 czerwca 2010

Festiwal stajl



ciągle za mną chodzą, Ci panowie, w głowie, panoszą mi się ich słowa, rozbiórka skroni, przeszczep płata czołowego.
Ci panowie z Interpol, mieszkają już u mnie 2-gi dzień i 2-gi dzień, mam rozszczep osobowości i 2-gi dzień pustoszeją moje oczodoły.


Będę teraz się nosił festiwalowo, że tylko jeden mi będzie dane wychaczyć w tym roku, to outfitem zawsze będę na koncercie.
Zawsze w kapeluszu i jeansowych szortach i zawsze w kapeluszu, a w niepogodę w kaloszach, czarnych. I będą się mnie pytać ludzie, czy właśnie jadę, czy już po jakimś festiwalu jestem. Cudownie.

Wczoraj miałem jeden z lepszych dni w tym roku, choć jestem dokładnie dzień przed wypłatą, oraz spędziłem go w pracy, było bardzo przyjemnie, byłem tak natchniony i taki 3 cm nad linią gruntu. Dziś to samo. WYKWIT ENERGETYCZNY.

Modnie ubiera się już tylko 5 osób tego miasta, reszta jest klonem Zary, klonem wystawy "beach" z H&M, klonem budda sklepów, z tymi wszystkimi chustami i spódnicami w kwiaty, tak usilnie zakładanych przez studentki, by jawić się jako chodząca odmienność. Sklonowane zostało już wszystko, powielone bezboleśnie na ciało, czyste, na ciało białe, na tabularase człowieka. Obserwujemy zatem , wysyp japonek na stopach spacerowiczów po półwiejskiej, wysyp szerokich pasków, wcinających się w "sportowe tuniki", na koniec najgorsze, koszmar, mara senna. Widzimy namnażanie się silikonowych ramiączek od staników. To jest najgorsze, to jest koniec, to jest coś okropnego.
i apel MY TO WIDZIMY !!!!! one nie są PRZEŹROCZYSTE, ONE SĄ FLUO dla mojego OKA!